Ομιλία στην Ειδική Συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής για την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου
Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Δεν υπάρχει ειρήνη, χωρίς Δικαιοσύνη.
Ανεβαίνω σήμερα στο βήμα αυτό, όχι μόνο ως βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου, αλλά και ως απόγονος προσφύγων.
Ως παιδί και εγγόνι εκείνων που ξεριζώθηκαν, αλλά δεν ξεχάστηκαν.
Δεν ξεχνιούνται.
Εκείνων που έζησαν τον τρόμο, τον διωγμό, τη γενοκτονία, αλλά δεν λύγισαν.
Εκείνων που, σήμερα, συμπληρώνοντας 106 χρόνια, ο ελληνισμός τιμά και θα τιμά πάντοτε.
Πάνω από 350.000 Πόντιοι Έλληνες χάθηκαν.
Σφαγιάστηκαν από το κύμα των νεότουρκων του Κεμάλ. Πέθαναν στους δρόμους του ξεριζωμού, εκτοπίστηκαν, βασανίστηκαν.
Το μόνο τους «έγκλημα» ότι ήταν Έλληνες. Ότι είχαν ρίζες, πολιτισμό, γλώσσα, παιδεία. Ότι δεν λύγισαν.
Και όμως, μέσα από τις στάχτες της καταστροφής, οι Πόντιοι δεν έγιναν σκιά του εαυτού τους. Επανέκτησαν τη ζωή τους.
Πέρασαν από τα αντίσκηνα της προσφυγιάς στα θρανία, στα εργοστάσια, στα χωράφια, στις επιχειρήσεις.
Με το κεφάλι ψηλά και την αξιοπρέπειά τους αλώβητη.
Και συνέβαλαν καθοριστικά στο να αναστηθεί η Ελλάδα, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πολιτισμικά.
Με τη γλώσσα, τη μουσική, τις παραδόσεις, την αντοχή τους.
Όμως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όσα ξεπεράσαμε ως λαός δεν σημαίνει πως πρέπει να τα ξεχάσουμε.
Δεν ζητάμε εκδίκηση. Ζητάμε Δικαιοσύνη.
Ζητάμε τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων από ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα και προφανώς από την υπεύθυνη Τουρκία.
Όπως ακριβώς έχει αναγνωριστεί και η Γενοκτονία των Αρμενίων. Όπως αναγνωρίστηκε και το Ολοκαύτωμα.
Γιατί η σιωπή είναι συνενοχή. Και η λήθη είναι η πιο ύπουλη μορφή αδικίας.
Και το ΠΑΣΟΚ γνωρίζει πολύ καλά καθώς ήταν η πρώτη πολιτική δύναμη που αγκάλιασε έμπρακτα το αίτημα των Ποντίων για δικαίωση.
Ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, με πολιτικό θάρρος, που το 1994 αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ποντίων από τη Βουλή των Ελλήνων και όρισε την 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης.
Ήταν μια πράξη πολιτικής γενναιότητας και ιστορικής αποκατάστασης.
Και ήταν ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, που από τα πρώτα χρόνια έδωσε όνομα σ’ αυτό που πολλοί φοβούνταν να προφέρουν: Γενοκτονία.
Και ήταν η πρόταση της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά, πριν από λίγα χρόνια, για τη δημιουργία μιας Ειδικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τη συστηματική μελέτη και ανάδειξη της Γενοκτονίας των Ποντίων, ώστε να στηρίξουμε όλοι μαζί πολιτικά, σε επίπεδο, εθνικό, διεθνές και ευρωπαϊκό, τον αγώνα που δίνουν φορείς και σύλλογοι τόσα χρόνια.
Και πρέπει να το κάνουμε αυτό με επιμονή, με τεκμηρίωση, με πόνο. Όχι για να ανοίξουμε πληγές, αλλά για να μην μείνουν ανοιχτές αυτές που ήδη έχουμε.
Και οφείλουμε να κινητοποιηθούμε σε διεθνές επίπεδο. Να δώσουμε φωνή στους αδικοχαμένους.
Πρέπει το αίτημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ποντίων να γίνει κεντρικό και σταθερό στοιχείο της εξωτερικής μας πολιτικής.
Γιατί κάθε φορά που κάποιος στον πλανήτη αρνείται τη Γενοκτονία των Ποντίων, είναι σαν να σβήνει για δεύτερη φορά τη μνήμη των παππούδων και των γιαγιάδων μας.
Κλείνω με μία σκέψη. Ο Πόντος δεν χάθηκε. Ζει στις ψυχές μας, στον ήχο της λύρας, στα χείλη κάθε παιδιού που μαθαίνει ποντιακά, στην ψυχή κάθε Έλληνα και Ελληνίδας που τιμά την ιστορία.
Αλλά για να δικαιωθεί, χρειάζεται μνήμη. Χρειάζεται φωνή. Χρειάζεται δικαίωση. Ας την δώσουμε εμείς, από αυτό εδώ το Βήμα.
Σας ευχαριστώ.