Ομιλία του Βουλευτή Νοτίου Τομέα Β’ Αθηνών, Παύλου Χρηστίδη, στην Ολομέλεια, κατά τη συζήτηση επί του νομοσχεδίου του Υπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού «Ενίσχυση του Δημόσιου Πανεπιστημίου – Πλαίσιο λειτουργίας μη κερδοσκοπικών παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων»
«Ο νόμος τον οποίο εσείς φέρνετε σήμερα, είναι ένας νόμος ο οποίος δεν λύνει απολύτως κανένα ζήτημα. Ακριβώς το αντίθετο. Εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολύ λίγων και πολύ εκλεκτών. Aνοίγετε την τρύπα της παρακμής και της απαξίωσης του δημόσιου χαρακτήρα της παιδείας και της υγείας, έτσι ώστε να φέρετε ως λύση για τα ζητήματά τους τα ιδιωτικά συμφέροντα».
Αυτό τόνισε από το βήμα της Βουλής ο Παύλος Χρηστίδης, κατά τη συζήτηση επί του νομοσχεδίου του υπουργείου παιδείας για το πλαίσιο λειτουργίας μη κερδοσκοπικών παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων, προσθέτοντας ότι ο τρόπος με τον οποίο νομοθετεί η κυβέρνηση «αφήνει μια πολύ μεγάλη κερκόπορτα στον τρόπο με τον οποίο μητρικά πανεπιστήμια μπορούν μέσω ανταλλαγμάτων να έχουν έμμεσα κέρδη και να διαμορφώσουν συνθήκες κερδοσκοπίας».
Ο Βουλευτής Νοτίου Τομέα Β’ Αθηνών απευθύνθηκε στον υπουργό, Κυριακή Πιερρακάκη, ρωτώντας τον εάν υιοθετεί την άποψη που εξέφρασε ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, για τον νόμο-πλαίσιο του 1982, τον οποίο είχε χαρακτηρίσει νωρίτερα ως «τερατούργημα».
«Για εμάς, η γνώση δεν είναι προνόμιο λίγων, αλλά αγαθό για όλους», είπε και πρόσθεσε: «Για εκείνους τους συμπολίτες μας, οι οποίοι μέχρι το 1982 δεν είχαν την οποιαδήποτε δυνατότητα πρόσβασης, παρά τις πολύ μεγάλες αλλαγές τις οποίες είχε κάνει η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου πριν από λίγες δεκαετίες. Ήταν μία πολιτική η οποία πραγματικά άνοιξε τις πόρτες των πανεπιστημίων στους ανθρώπους αυτούς που μέσω αξιοκρατικών κριτηρίων, μέσα από καλά δημόσια σχολεία, τα οποία φτιάχτηκαν σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας, έδινε τη δυνατότητα να προχωρήσουν τη ζωή τους, να αναβαθμίσουν το επίπεδο τους, να διαμορφώσουν αυτό το οποίο μάθαμε να λέμε ως μεσαία τάξη, ανεξαρτήτως το που γεννήθηκαν και τι αντίληψη είχαν».
Δείτε το βίντεο
Ολόκληρη η ομιλία
Κύριε Πρόεδρε, κύριε Υπουργέ,
ως σύζυγος, ως γιος, ως πατέρας δύο κοριτσιών, θέλω να ευχηθώ, αλλά κυρίως να αγωνιστώ από το βήμα το οποίο έχω σήμερα στην Ελληνική Βουλή, ώστε να αντιμετωπίσουμε όλες εκείνες τις ανισότητες, οι οποίες κάνουν αναγκαία μία Παγκόσμια Ημέρα, η οποία σέβεται και υπενθυμίζει ότι η γυναίκα έχει περάσει αιώνες ανισοτήτων, δυσκολιών και αδικιών. Και νομίζω ότι αυτό είναι κάτι το οποίο έχει ως κυρίαρχο στοιχείο τον φόβο τον οποίο έχουν οι γυναίκες σήμερα περπατώντας στο δρόμο, πηγαίνοντας στη δουλειά, μπαίνοντας σε ένα χώρο για αυτά τα οποία αντιμετωπίζουν. Υπό αυτή την έννοια νομίζω ότι πια έχει έρθει η ώρα όχι μόνο των λόγων και των Παγκόσμιων ημερών, αλλά κυρίως των δράσεων και των πολιτικών που μέσω θεσμών φέρνουν λύσεις και απαντήσεις στα ζητήματα.
Το λέω αυτό διότι, πράγματι, όλο το τελευταίο χρονικό διάστημα αναπτύσσεται μία μεγάλη συζήτηση γύρω από τον τρόπο με τον οποίο η Βουλή μας λειτουργεί. Τα νομοθετήματα εφαρμόζονται ή αλλάζουν με πολύ γρήγορους ρυθμούς και αν η επικοινωνία είναι αυτή η οποία κερδίζει έναντι της πολιτικής ή η πολιτική είναι αυτή η οποία βάζει τους κανόνες μέσα στους οποίους λειτουργούμε Βουλή, πολιτικοί και πολίτες.
Νομίζω ότι στοιχείο της πολιτικής μας πρέπει να είναι η γνώση της πραγματικότητας και της αλήθειας. Διότι ακούμε πολλά για την αναβάθμιση των σπουδών και αυτό έχει ενδιαφέρον, αλλά νομίζω ότι δεν βασίζεται όλο αυτό στην αλήθεια και στην πραγματικότητα, έτσι όπως θα έπρεπε να συμβαίνει. Και ειλικρινά με εντυπωσίασε σήμερα μια σειρά ζητημάτων που έβαλε ο κύριος Μητσοτάκης. Είπε, λοιπόν, ο κύριος Μητσοτάκης «Ο αδιανόητος νόμος του ΠΑΣΟΚ του 1982», ο περίφημος νόμος πλαίσιο. Αναρωτιέμαι, κύριε Υπουργέ, κύριε Πιερρακάκη, συμφωνείτε εσείς με το ότι ήταν τερατούργημα ο νόμος του 1982; Συμφωνείτε.
Αν λοιπόν είναι τερατούργημα για το γεγονός ότι έδωσε φωνή στους συνδικαλιστές, για τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που 30 χρόνια κέρδιζε και ήταν σε όλα τα πρυτανικά συμβούλια, τι έχετε να πείτε; Εσείς ήσασταν πρώτη δύναμη στα ελληνικά πανεπιστήμια. Η δική σας παράταξη ήταν αυτή η οποία δεν άφηνε την αστυνομία να μπει όποτε υπήρχε παραβατική συμπεριφορά. Με τον νόμο του 1982, στα πρυτανικά συμβούλια συμμετείχαν φοιτητές οι οποίοι προέρχονταν από τη φοιτητική πλειοψηφία και ποτέ δεν έδωσαν τη δυνατότητα να συμμετέχει. Για τριάντα χρόνια πανηγυρίζατε ότι η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είναι πρώτη δύναμη.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Τριάντα χρόνια μετά, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ να είναι αυτή η οποία πρωταγωνιστεί στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων σε γεγονότα βίας για τα οποία δεν έχουμε ακούσει το παραμικρό να λέει οποιοσδήποτε βουλευτής ή υπουργός της Νέας Δημοκρατίας. Το λέω αυτό, διότι εδώ η συζήτηση, η οποία αφορά το παρελθόν, έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Έχει πει πάρα πολλές φορές ο αρμόδιος κοινοβουλευτικός μας υπεύθυνος, Στέφανος Παραστατίδης, για το από πού ξεκινά ο καθένας και η καθεμία από εμάς στη συζήτηση. Και είναι γνωστό επίσης ότι εκείνη η παράταξη για την οποία αναφέρεστε και εσείς και ο κύριος Μητσοτάκης, ως μία παράταξη η οποία εν πάση περιπτώσει υποστήριζε τα μη κρατικά πανεπιστήμια, δεν είχε ως αφετηρία τα μη κρατικά πανεπιστήμια, είχε ως αφετηρία τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Εσείς είστε η παράταξη η οποία αλλάξατε τη θέση σας και επί της ουσίας, αυτό το οποίο σήμερα προσπαθείτε να κρύψετε με κάθε τρόπο είναι αυτό το οποίο έρχεται και επικυρώνει η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής, ότι ο τρόπος με τον οποίο νομοθετείτε αφήνει μια πολύ μεγάλη κερκόπορτα στον τρόπο με τον οποίο μητρικά πανεπιστήμια μπορούν μέσω ανταλλαγμάτων να έχουν έμμεσα κέρδη και να διαμορφώσουν συνθήκες κερδοσκοπίας από αυτό το οποίο στη δική μας αντίληψη δεν είναι ένα προνόμιο λίγων, αλλά είναι ένα αγαθό για πάρα πολλούς συμπολίτες μας. ΓΙα εκείνους τους συμπολίτες μας, οι οποίοι μέχρι το 1982 δεν είχαν την οποιαδήποτε δυνατότητα πρόσβασης, παρά τις πολύ μεγάλες αλλαγές τις οποίες είχε κάνει η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου πριν από λίγες δεκαετίες.
Το λέω αυτό διότι δε μπορεί κανείς να ξεχνά ότι το να γίνεις καθηγητής πανεπιστημίου μέχρι το 1982 ήταν προνόμιο πολύ λίγων και πολύ εκλεκτών. Δεν μπορεί να ξεχνά κανένας τον τρόπο με τον οποίο αποφασίζονταν τα προγράμματα σπουδών. Δεν μπορεί να ξεχνά κανένας τι σημαίνει ο εκδημοκρατισμός του πανεπιστημίου στον τρόπο με τον οποίο αυτό λειτούργησε. Και φυσικά τον ρόλο του, ο οποίος ρόλος ήταν το να δώσει ευκαιρίες στους μη προνομιούχους Έλληνες της δεκαετίας του ’80 να αλλάξουν τη ζωή τους.
Αυτή ήταν η πολιτική, η οποία έδινε πραγματικές ευκαιρίες. Εκείνη ήταν η πολιτική η οποία πραγματικά άνοιξε τις πόρτες των πανεπιστημίων στους ανθρώπους αυτούς που μέσω αξιοκρατικών κριτηρίων, μέσα από καλά δημόσια σχολεία, τα οποία φτιάχτηκαν σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας, έδινε τη δυνατότητα να προχωρήσουν τη ζωή τους, να αναβαθμίσουν το επίπεδο τους, να διαμορφώσουν αυτό το οποίο μάθαμε να λέμε ως μεσαία τάξη, ανεξαρτήτως το που γεννήθηκαν και τι αντίληψη είχαν. Ο νόμος τον οποίο εσείς φέρνετε σήμερα, είναι ένας νόμος ο οποίος δεν λύνει απολύτως κανένα ζήτημα. Ακριβώς το αντίθετο. Εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολύ λίγων και πολύ εκλεκτών. Αυτό είναι κάτι το οποίο νομίζω ότι έχει εξηγηθεί πάρα πολύ.
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο τόσο προκλητικά επιλέγετε να υπερβείτε το άρθρο 16. Η βιασύνη αυτή, είτε σας αρέσει είτε δεν σας αρέσει, θα αποδειχθεί τα επόμενα χρόνια ότι ήταν μια βιασύνη η οποία εξυπηρετούσε τους λίγους και εκλεκτούς. Και ερωτώ: Αυτή η σχολή, η οποία δημιουργήθηκε σχεδόν 100 χρόνια πριν, η Σχολή Πολιτικών Επιστημών, που σήμερα ονομάζουμε Πάντειο Πανεπιστήμιο και ιδρύθηκε από τον Πάντο και τον Φραγκούδη, θα μπορούσε σήμερα να ιδρυθεί με τον δικό σας νόμο; Όχι, είναι η απάντηση. Το Πανεπιστήμιο Πειραιά, που ιδρύθηκε επίσης 100 χρόνια πίσω ως Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς από τον Σύνδεσμο Βιομηχάνων Πειραιώς, θα μπορούσε να ιδρυθεί με το δικό σας νόμο σήμερα; Όχι, είναι η απάντηση. Πολύ μεγάλες σήμερα ελληνικές πρωτοβουλίες θα μπορούσαν να έχουν ιδρύσει ένα πανεπιστήμιο με το δικό σας νόμο; Όχι, είναι η απάντηση. Αυτό, κύριε Υπουργέ, είναι κάτι το οποίο, όση επικοινωνία και αν πασπαλίσετε στον τρόπο με τον οποίο ασκείτε πολιτική, είναι κάτι το οποίο θα προκύψει.
Εδώ βέβαια δεν είμαστε μόνο για να συζητάμε για τα πανεπιστήμια που είναι, αν θέλετε, η κορυφή της πυραμίδας της εκπαίδευσης. Είμαστε για να συζητάμε και για την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια. Και αυτή η συζήτηση είναι μία συζήτηση την οποία φοβάστε να την ανοίξετε, γιατί ξέρετε πάρα πολύ καλά ένα στοιχείο: ότι παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιείτε στη δημόσια σφαίρα τους όρους του υγιούς ανταγωνισμού, οι οποίοι υποτίθεται ότι θα βελτιώσουν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα δημόσια πανεπιστήμια, πιστεύοντας σε αυτού του είδους τα μη κρατικά τα οποία φέρνετε σήμερα. Αυτό δεν αποδείχτηκε ούτε με την ίδρυση των ιδιωτικών σχολείων, διότι αυτά δεν οδήγησαν αυτόματα στη βελτίωση των δημόσιων σχολείων -και δεν είμαστε εμείς εδώ σήμερα για να απαγορεύσουμε τα ιδιωτικά σχολεία, ίσα-ίσα, ακριβώς το αντίθετο. Ούτε φυσικά η ιδιωτική υγεία δεν είναι εκείνη η οποία οδήγησε στη βελτίωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας από μόνη της. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει.
Εσείς έρχεστε, ανοίγετε την τρύπα της παρακμής και της απαξίωσης του δημόσιου χαρακτήρα της παιδείας και της υγείας, έτσι ώστε να φέρετε ως λύση για τα ζητήματά τους τα ιδιωτικά συμφέροντα.
Η συνταγή σας είναι μία συνταγή αποτυχημένη γιατί διευρύνει τις ανισότητες και μεγαλώνει τις αδικίες.
Εμείς είμαστε εκείνη η παράταξη η οποία, όπως ακριβώς πρωταγωνίστησε για περίπου τέσσερις δεκαετίες, φέρνοντας το κοινωνικό κράτος στο επίκεντρο των εξελίξεων, όλο το επόμενο χρονικό διάστημα, θα κάνει ακριβώς το ίδιο: λύσεις και προτάσεις για τους μη προνομιούχους Έλληνες της σημερινής εποχής.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.