50ή Επέτειος Εξέγερσης Πολυτεχνείου – 50 χρόνια από την εξέγερση των φοιτητών ενάντια στη Χούντα
Ομιλία του Παύλου Χρηστίδη για την 50ή επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στην Τοπική Οργάνωση ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής Δάφνης
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Φίλες και Φίλοι,
Θα ήθελα να ευχαριστήσω και να συγχαρώ την οργάνωση ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής της Δάφνης και τα μέλη της για την διοργάνωση αυτής της εκδήλωσης τιμής για τους ήρωες του Πολυτεχνείου, τους αγωνιστές ενάντια στη Χούντα καθ’ όλη τη διάρκεια της σκοτεινής επταετίας, όλους όσους αντιστάθηκαν στη βία και την προπαγάνδα της ένοπλης κατάλυσης της Δημοκρατίας.
Χωρίς τους επώνυμους και ανώνυμους ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, χωρίς τους ακόμα περισσότερους που δεν συνέπραξαν με τη Χούντα των Συνταγματαρχών, δεν θα μπορούσε ο ελληνικός λαός να ελευθερωθεί και να πετύχει την μεγάλη ΑΛΛΑΓΗ με τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Η πραγματική Μεταπολίτευση της δεκαετίας του ’80 η ιστορική νίκη του ελληνικού λαού και του Ανδρέα Παπανδρέου έβαλε τη χώρα σε μια βαθιά προοδευτική πορεία με την αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου, την μεγάλη επένδυση στο κοινωνικό κράτος με το ΕΣΥ, την επέκταση της δημόσιας παιδείας, την εθνική συμφιλίωση, το σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων, την πραγματική και δίκαιη κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Μέσα σε δύο δεκαετίες οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, έδωσαν στη χώρα αισιοδοξία, ελπίδα,καλύτερες προοπτικές, νίκησαν το φόβο και έχτιζαν ένα καλύτερο μέλλον για όλους παρά τα λάθη που αναμφίβολα έγιναν στη μακρά αυτή πορεία.
Το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» που φώναζαν οι φοιτητές το 1973, συμπύκνωνε το σύνολο της ιδεολογίας του ΠΑΚ, το σύνολο των αιτημάτων του ελληνικού λαού που ανέδειξε τελικά τον Ανδρέα Παπανδρέου. Οι κατακτήσεις του ελληνικού λαού όμως μέσω των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ αποδείχτηκε ότι ήταν μια προσωρινή νίκη, αφού οι συντηρητικές δυνάμεις κατάφεραν να επανέλθουν στην εξουσία οδηγώντας στην χρεοκοπία της χώρας, στα επώδυνα σχέδια διάσωσης και τελικά στην εγκαθίδρυση και πάλι του φόβου ως κύριο συναίσθημα στον ελληνικό λαό.
Ποια ήταν όμως αυτή η ιδεολογία που εκφράστηκε μέσα από το «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» και δυστυχώς επανέρχεται μετά από μισό αιώνα ως επίκαιρο αίτημα;
Ψωμί, δηλαδή βασικά αγαθά επιβίωσης η έλλειψη των οποίων καθιστά τους ανθρώπους δέσμιους. Το ποσοστό του πληθυσμού σήμερα που βρίσκεται στο κοινωνικό και οικονομικό περιθώριο λόγω φτώχειας ή που κινδυνεύει να βρεθεί σε συνθήκες φτώχειας πολλαπλασιάζεται. Ο πληθωρισμός εδώ και δυόμισι χρόνια κάνει τον ελληνικό λαό και δυστυχώς όλο και περισσότερα παιδιά φτωχότερα. Οι δείκτες φτώχειας στην Ελλάδα είναι τραγικοί για χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ η λεγόμενη μεσαία τάξη που διαρκώς συρρικνώνεται προσεύχεται καθημερινά να μην καταστραφεί οικονομικά από ένα απρόβλεπτο γεγονός. Στέγη και άλλες βασικές ανάγκες γίνεται όλο και πιο δύσκολο να καλυφθούν και η κυβέρνηση αρκείται στη χορήγηση κουπονιών ως μόνο αποτέλεσμα έχουν να μεγαλώνει τελικά ο φόβος μην γίνει κάτι και χαθούν και αυτά.
Παιδεία, προϋπόθεση τόσο για την ανάπτυξη όσο και για τη διαμόρφωση μιας υπεύθυνης κοινωνίας. Τα παιδιά που δεν ολοκληρώνουν τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ή την ολοκληρώνουν ως εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης πολλαπλασιάζονται. Το κόστος της παιδείας αυξάνεται κάθε χρόνο και όλο και περισσότερο γονείς αναγκάζονται να ανακοινώσουν στα παιδιά τους ότι δεν μπορούν να στηρίξουν οικονομικά την είσοδό τους σε πανεπιστήμια ιδίως αν αυτά βρίσκονται σε άλλη πόλη.
Σχολεία κλείνουν, οικογένειες εγκαταλείπουν τα χωριά για να πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο, τα σχολικά κτίρια δεν συντηρούνται, τα αναλώσιμα υλικά στα σχολεία αγοράζονται από τους γονείς, τεράστια κενά εκπαιδευτικών μήνες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, φροντιστήρια και ανταγωνισμός για είσοδο σε πρότυπα σχολεία ήδη από τις τάξεις του δημοτικού. Ένα σύστημα έντασης εκπαίδευσης και όχι ουσιαστικής παιδείας που προωθεί τον εγωκεντρισμό, την ατομικότητα. Μια νεοφιλελεύθερη κυριαρχία που σταδιακά δρομολογεί την πλήρη επικράτηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης και τη διαρκή υποβάθμιση των δημοσίων δομών ακόμα και των πανεπιστημίων προκειμένου να ξεπουληθεί τελικά και αυτή η μεγάλη επένδυση του ελληνικού λαού σε ιδιώτες.
Ελευθερία, ως επιστέγασμα των δύο πρώτων βασικών αιτημάτων για τη θεμελίωση της Δημοκρατίας. Πώς, όμως, μπορεί ένας άνθρωπος να είναι ελεύθερος χωρίς βασικά αγαθά διαβίωσης και χωρίς πραγματική παιδεία. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να ονειρευτεί μια καλύτερη ζωή, ένα καλύτερο αύριο γι αυτόν και τα παιδιά του, αν ζει μέσα στο φόβο χωρίς τις αξίες που προσφέρει η παιδεία; Πώς μπορούμε να έχουμε Δημοκρατία χωρίς ελεύθερους ανθρώπους, χωρίς θεσμούς ανεξάρτητους που να ελέγχουν την εξουσία, χωρίς στοιχειώδους έστω ελευθεροτυπίας και αντιμετώπισης της προπαγάνδας;
Αύριο τιμούμε την 50η επέτειο του Πολυτεχνείου, την εξέγερση των φοιτητών που μπορεί να μην έριξαν τη χούντα, νίκησαν όμως τον φόβο. Η ιστορία τους είναι εδώ για να διδάξει ακόμα και όσους αρνούνται να γίνουν μαθητές της. Οι φοιτητές αγνόησαν τον κίνδυνο, αρνήθηκαν το φόβο, ενώθηκαν, έστειλαν και στέλνουν ακόμα και σήμερα το μήνυμα ότι ο λαός ενωμένος είναι ανίκητος, ότι η δύναμη του λαού είναι ανώτερη όλων. Έστειλαν το μήνυμα και μας καλούν σε καινούριους αγώνες.
Κάθε έναν από εμάς, από όποιο μετερίζι και αν βρισκόμαστε, μας καλούν να οργανωθούμε, να αφήσουμε τους φόβους μας, την ευκολία μας, την ψευδαίσθηση ασφαλείας και να ακολουθήσουμε όλο και περισσότεροι όλο και πιο δυνατοί το δρόμο που με αξιοπρέπεια και δύναμη μας έδειξε η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά.
Να μην επιλέξουμε τους εύκολους και ανέξοδους συμβιβασμούς, αλλά να πάμε αντίθετα επιλέγοντας το δύσκολο δρόμο. Να μην αποδεχτούμε την προδιαγεγραμμένη μοίρα που άλλοι αποφασίζουν για εμάς αλλά να ανοίξουμε τους δικούς μας δρόμους. Να μην αφήσουμε τον φόβο να μας καταβάλλει αλλά να προχωρήσουμε με την ελπίδα μέχρι το τέλος.
Να βάλουμε το ατομικό μας συμφέρον κάτω από το συλλογικό, να φέρουμε και πάλι το λαό πάνω από τον πολίτη. Να ονειρευτούμε, να κυνηγήσουμε, να αγωνιστούμε ο ένας δίπλας τον άλλο, όλοι μαζί και να νικήσουμε.
Η ιστορία μάς καλεί, μας καλεί να ακούσουμε τους φοιτητές, τον Αντρέα, τη Μελίνα, τη Φώφη, όλους όσους μας ενέπνευσαν στο παρελθόν, κυρίως όμως να ενωθούμε ως λαός που δεν φοβάται και δεν χάνει.
Το μήνυμα του Πολυτεχνείου σήμερα το ακούμε πρώτα και κύρια στην καρδιά μας που χτυπά πιο δυνατά και μας καλεί να δώσουμε τον ωραίο αγώνα, να γίνουμε ακόμα περισσότεροι και ως σύντροφοι και ίσοι ο ένας με τον άλλο, να σταματήσουμε την Δεξιά που μας πηγαίνει πίσω, που καταστρέφει και διαλύει μια προς μία τις κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης.
Σε αυτό τον αγώνα δεν πρέπει να λείπει κανείς. Το χρωστάμε σε όσους αγωνίστηκαν για εμάς και δεν είναι πια εδώ. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας γιατί μας αξίζει να ζήσουμε καλύτερα. Το χρωστάμε στα παιδιά μας γιατί έχουμε την ευθύνη να τους παραδώσουμε έναν καλύτερο κόσμο από τον σημερινό.
Το ΠΑΣΟΚ γεννήθηκε από το λαό γεννήθηκε από τα κινήματα του λαού και είναι εδώ για να υπηρετεί τον λαό. Όλοι μαζί θα ανταποκριθούμε και πάλι στις ανάγκες των καιρών, θα κάνουμε τους Έλληνες περήφανους, θα κάνουμε τη χώρα ισχυρή, θα εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για όλους οδηγώντας τη Δεξιά εκεί που πραγματικά ανήκει, στο παρελθόν.
Η 50η Επέτειος του Πολυτεχνείου δεν είναι μια ημέρα μνήμης και τιμής. Η 50ή Επέτειος του Πολυτεχνείου είναι το κάλεσμα στον αγώνα που οφείλουμε όλοι να ανταποκριθούμε.