”Διεθνείς Οικονομικές Εξελίξεις και ο αντίκτυπος τους στη Περιφερειακή Ανάπτυξη”
Θα είμαι πολύ σύντομος καθώς νομίζω ότι η ουσία της σημερινής συζήτησης θα αναπτυχθεί διαλογικά στη συνέχεια. Το ερώτημα που μας απασχολεί είναι εάν και πώς οι διεθνείς οικονομικές εξελίξεις και η πράσινη μετάβαση επηρεάζουν και σε πιο βαθμό την περιφερειακή ανάπτυξη, πόσο ευάλωτη επομένως είναι η χώρα μας σε εξωγενείς αρνητικές εξελίξεις.
Στην πραγματικότητα, το ερώτημα που θέτουν οι διοργανωτές και οι εμπνευστές αυτού του ερωτήματος είναι εάν μετά από τις διαδοχικές κρίσεις που πέρασε η χώρα μας και η ελληνική κοινωνία, έγιναν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, εάν υπάρχουν σήμερα οι αναγκαίες δικλείδες ασφαλείας και κυρίως αν αντέχει η χώρα την επόμενη κρίση.
Η απάντηση δυστυχώς στο παραπάνω ερώτημα είναι όχι. Η χώρα δεν είναι προετοιμασμένη για την επόμενη κρίση και παραμένει εξαρτημένη από την εξωτερική βοήθεια για να αντιμετωπίσει ότι προκύψει.
Θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ παραφράζοντας ελαφρώς τη ρήση του Αγάθωνα λέγοντας ότι η χώρα και η κοινωνία τριών δει μέμνησθαι:
1. Πρέπει να είναι πάντα σε θέση να καλύπτει μόνη της της ανάγκες του λαού της.
2. Πρέπει να μπορεί ελεύθερα να παίρνει τις αποφάσεις που είναι προς το συμφέρον του λαού και του κράτους
3. Η οικονομία της θα αναπτύσσεται βιώσιμα εφόσον αξιοποιεί πλήρως τον πλούτο της, δηλαδή εφόσον υιοθετήσει ένα παραγωγικό μοντέλο που θα περιλαμβάνει όλη την Ελλάδα.
Εξηγώ πολύ σύντομα. Ζούμε σε ένα κόσμο ραγδαίων μεταβολών σε γεωπολιτικό, οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο. Έχουμε ένα χρηματοδοτικό σύστημα χωρίς κατεύθυνση που ασχολείται μόνο με τους ισολογισμούς και τους στόχους ικανοποίησης των μετόχων. Το ανταγωνιστικό έλλειμα της ελληνικής οικονομίας αυξάνεται διαρκώς. Δεν έχουμε πολυδιάστατη παραγωγική βάση, άρα δεν έχουμε αλυσίδες αξίας. Η μονοδιάστατη προσήλωση στην προσέλκυση ξένων άμεσων επενδύσεων αυξάνει πολλαπλώς την έκθεση της χώρας σε εξωγενείς κινδύνους. Η χώρα συρρικνώνεται και η κοινωνία φτωχοποιείται με συνέπεια η ανθεκτικότητα της χώρας σε νέες κρίσεις να είναι όλο και μικρότερη ότι και αν ισχυρίζονται οι οικονομικές αναλύσεις.
Η χώρα δεν έχει σχέδιο, δεν έχει παραγωγική βάση, βαδίζει στο κενό. Τι χρειάζεται.
Πρώτα από όλα χρειάζεται να ανακτήσει την αυτοπεποίθησή της, την πατριωτική της αυτοπεποίθηση όπως έχω πει πολλές φορές. Χρειάζεται να αντιληφθούμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε εάν προηγουμένως συνεννοηθούμε αποτελεσματικά, συμφωνήσουμε τις
προτεραιότητες και καταρτίσουμε ένα εθνικό σχέδιο.
Στη συνέχεια χρειαζόμαστε μια πολιτική μεγέθυνσης της Ελλάδας, μια πολιτική που θα εξασφαλίζει την διατροφική μας ανεξαρτησία, την πληθυσμιακή μας αναγέννηση, την εντός της χώρα περιφερειακή σύγκλιση.
Το σχέδιο ανασυγκρότησης της Ελλάδας ώστε να είναι κατ΄ αρχάς ανθεκτική στις κρίσεις και στη συνέχεια να μπορεί να δημιουργήσει αλυσίδες αξίες εκμεταλλευόμενη την γεωστρατηγική της θέση και αξιοποιώντας ορθολογικά τα πλεονεκτήματα και τον πλούτο,
ξεκινά και θεμελιώνεται από την εντός της χώρας περιφερειακή σύγκλιση.
Πρακτικά αυτό συνεπάγεται τη λεγόμενη διασπορά κινδύνου, που διδάσκεται στα οικονομικά πανεπιστήμια. Χρειαζόμαστε ένα εθνικό χαρτοφυλάκιο παραγωγής πλούτου που θα επιτρέπει την διακριτή ανάπτυξη κάθε περιφέρειας, κάθε νομού αν θέλετε. Εφόσον συμφωνηθεί και οργανωθεί ο παραγωγικός καταμερισμός στην Ελλάδα, θα μπορούμε να μιλήσουμε για αποκέντρωση υπηρεσιών, δραστηριοτήτων ανθρώπων.
Με αυτόν τον τρόπο η οικονομική βάση της χώρας δεν θα συγκεντρώνεται στην Αττική και δύο τρείς ακόμα πόλεις αλλά θα διαμοιράζεται σε όλη τη χώρα επιτρέποντας μικρότερες μεν, βιωσιμότερες δε επενδύσεις προστιθέμενης αξίας.
Η στροφή στην περιφερειακή ανάπτυξη της χώρας θα μεγαλώσει τους οικονομικούς κύκλους, κυρίως όμως θα επιτρέψει την αναγέννηση της πρωτογενούς παραγωγής σε μια βάση ποιότητας. Ακολούθως θα αναπτυχθεί η βιοτεχνία, γύρω από την πρωτογενή
παραγωγή ώστε να μπορούμε να αξιοποιήσουμε ορθολογικά το παραγωγικό πλεόνασμα που σήμερα είναι εύκολο να δημιουργηθεί.
Για να μην σας κουράσω και να τα συζητήσουμε στη συνέχεια τονίζω το εξής. Εάν η χώρα περιορίσει την θέση της ως ένας διακομετακομιστικός κόμβος και ως μια χώρα που απλώς παρέχει υπηρεσίες, τότε η οικονομία της θα είναι μονίμως ευάλωτη σε μικρές ή μεγάλες
κρίσεις.
Εάν αντίθετα, οργανώσουμε τη χώρα με γνώμονα πρώτα να διασφαλίσουμε τον ελληνικό λαό από τις επιδράσεις κάθε εξωγενούς κρίσης, τότε θα μπορούμε να αναπτύξουμε μια οικονομία χωρίς ελλείμματα όπου οι υπηρεσίες που θα προσφέρονται θα αποτελούν καθαρό πλεόνασμα χωρίς να προκαλούνται εξαρτήσεις αλλά μόνο πλούτος.