Ομιλία του βουλευτή Β3′ Νοτίου Τομέα Αθηνών, Παύλου Χρηστίδη στην Ολομέλεια της Βουλής, κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης
Είναι προφανές από όλα όσα έχω ακούσει τις τελευταίες ημέρες, ότι υπάρχουν διαφορετικοί κόσμοι τους οποίους εκφράζει και εκπροσωπεί ο καθένας από εμάς. Υπάρχουν διαφορετικοί κόσμοι όταν αναφερόμαστε σε ζητήματα τα οποία έχουν να κάνουν με τη Θεσσαλία και το ενδιαφέρον μας εξαντλείται στις ώρες που αυτό είναι στα κεντρικά δελτία ειδήσεων, σε σχέση με εκείνους οι οποίοι πηγαίνουν και αφού τα φώτα έχουν φύγει, και κάνουν δουλειά για να αντλήσουν δυνάμεις για την περιοχή αυτή, μέσα και έξω από τη Βουλή, μέσα και έξω από το Ευρωκοινοβούλιο, σε κάθε έκφανση της κοινωνικής και εργασιακής μας δομής, σε κάθε έκφανση της πολιτικής μας δραστηριότητας.
Υπάρχουν διαφορετικοί κόσμοι ανάμεσα σε εκείνους οι οποίοι θεωρούν ότι σήμερα μπορούν να ξαναγράψουν την ιστορία, σε σχέση με αυτούς οι οποίοι βιώνουν τα προβλήματα. Γιατί τι είναι, αν όχι ξαναγράψιμο της ιστορίας, η αντίληψη την οποία άκουσα από το στόμα του Υπουργού πριν από λίγες ημέρες ότι η απεργία είναι καπιταλιστικό προνόμιο. Πόσο αλαζονικό! Και πόσο αλαζονικό ακούγεται αυτό στα μάτια των ανθρώπων οι οποίοι αγωνιούν για τη δουλειά τους και βγαίνουν στους δρόμους για περισσότερα δικαιώματα; Πόσο αλαζονικό ακούγεται αυτό απέναντι στην ιστορία όταν όλοι ξέρουμε ότι αυτό ήταν κάτι το οποίο ήρθε με πάρα πολύ αίμα;
Η απεργία, κύριε Υπουργέ, ήρθε ως κατάκτηση των εργαζομένων μετά το αίμα το οποίο έδωσαν 137 χρόνια πριν, μετά από μια μεγαλειώδη πορεία την οποία έκαναν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στις Ηνωμένες Πολιτείες, και αυτό είναι κάτι που, παρά τις τεράστιες προσπάθειες τις οποίες κάνετε, δεν θα το βγάλουμε ποτέ από την αντίληψή μας. Και προφανώς υπάρχουν διαφορετικοί κόσμοι, και θα συμφωνήσω απόλυτα με όσα ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας κ. Πλεύρης ανέλυσε προηγουμένως. Είναι ένα ιδεολογικό νομοσχέδιο. Και στο ιδεολογικό αυτό νομοσχέδιο κρύβονται συγκεκριμένα ζητήματα τα οποία αφορούν ιδεοληψίες της συντήρησης.
Έχουν περάσει περίπου δώδεκα ή δεκατρία χρόνια από τότε που η κ. Μέρκελ σε μία εκφορά του λόγου της, όταν τα προβλήματά μας στη χώρα ήταν πολύ μεγάλα και στην Ευρώπη επίσης τεράστια, είχε αναφερθεί στον τρόπο με τον οποίο το κοινωνικό κράτος στην Ευρώπη αξιοποιεί περίπου το 50% των ευρωπαϊκών εισοδημάτων, σε αντίθεση με την παραγωγή η οποία υπάρχει στην πατρίδα μας και στην Ευρώπη η οποία ήταν περίπου στο 10% και 15%. Αλλά αυτό το οποίο υπονοούσε τότε η κ. Μέρκελ ότι κρύβεται μέσα σε αυτό το πρόβλημα παραγωγικότητας της Ευρώπης είναι και η μεγάλη κατάκτηση της δικιάς μας ηπείρου.
Και σε αυτή την κατεύθυνση, αντί να αξιοποιήσετε τις δυνατότητες, τα όπλα, τα εφόδια τα οποία έχει η νέα εποχή, εσείς τι κάνετε; Ικανοποιείτε λίγους εκλεκτούς φίλους σας, οι οποίοι σας ζητάνε εν είδει ρουσφετιού να αλλάξετε τη νομοθεσία, να ικανοποιήσετε τον τρόπο με τον οποίο θα αυξήσουν τα κέρδη τους, και όχι να προστατεύσουν τους εργαζόμενους, τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Και το λέω αυτό διότι με έναν απλό έλεγχο, μια μελέτη, μια παρουσίαση οπουδήποτε θα ψάχνατε, είτε σε ευρωπαϊκά είτε σε διεθνή είτε στα ελληνικά fora, θα ήταν ξεκάθαρο να δείτε τις τεράστιες ανισότητες τις οποίες έχουμε στον χώρο της εργασίας, στον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσατε να προστατέψετε σήμερα με δικές σας επιλογές τους εργαζόμενους και τα ζητήματα τα οποία έχουν.
Και επειδή εδώ μέσα υπάρχουν άνθρωποι σε όλα τα έδρανα, ανεξαρτήτως κομμάτων και χρωμάτων, οι οποίοι έχουν ευαισθησίες, εγώ ειλικρινά απορώ με τους Βουλευτές και τις Βουλευτίνες της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίες υπερασπίζονται κατά περιόδους τα ανθρώπινα δικαιώματα, πώς νιώθουν που αυτή η Κυβέρνηση, αντί να φέρει ένα νομοσχέδιο το οποίο προστατεύει τις γυναίκες στην εργασία, καθιστά πράξη τον τρόπο με τον οποίο έρχεται η ισότητα στην εργασία, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο αμείβονται γυναίκες και άντρες. Φέρνει ένα νομοσχέδιο το οποίο επί της ουσίας μεγαλώνει τις ανισότητες.
Υπάρχουν στοιχεία του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, στοιχεία της «Eurostat», στοιχεία τα οποία τα βιώνουμε στην καθημερινότητα και τα οποία δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει μια από τις χαμηλότερες ποιότητες εργασίας πανευρωπαϊκά και ότι υπάρχει επίσης πολύ χαμηλή στάθμη στον τρόπο με τον οποίο υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στην επαγγελματική και την προσωπική ζωή. Και αυτό το νομοσχέδιο είναι ένα νομοσχέδιο το οποίο εντείνει αυτές τις ανισότητες.
Πολύ πρόσφατα, κύριε Υπουργέ, παραβρεθήκαμε μαζί και με άλλους Βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου στην παρουσίαση από την Άννα Διαμαντοπούλου της Έκθεσης της Επιτροπής Σοφών για το Μέλλον της Κοινωνικής Προστασίας και του Κράτους Πρόνοιας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Διαβάστε την Έκθεση, για να δείτε πού πρέπει να δώσετε πραγματική προτεραιότητα, αντί να κάνετε χάρες στους φίλους σας.
Τα κενά τα οποία υπάρχουν σήμερα στο κράτος δικαίου και το κράτος πρόνοιας είναι εκείνα που δεν αντιμετωπίζονται με νομοσχέδια σαν αυτά τα οποία φέρνετε σήμερα εδώ. Εάν δεν δώσουμε σημασία στην προστασία της ποιότητας της ζωής ενός εργαζόμενου, δεν μπορούμε να ονειρευόμαστε μια κοινωνία η οποία ευημερεί και ισορροπεί. Εάν δεν δώσουμε σημασία στα πραγματικά ζητήματα, φεύγοντας από τις ιδεοληψίες μας, δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τα πολύ μεγάλα εμπόδια τα οποία σήμερα αντιμετωπίζουν οι νέοι άνθρωποι, οι οποίοι ειρήσθω εν παρόδω είδαν στην τριετία της προηγούμενης διακυβέρνησης -ένα κομμάτι της δικιάς σας περιόδου- τη θέση απασχόλησης να μειώνεται και όχι να αυξάνεται, όπως δημοσίως έχει ειπωθεί πάρα πολλές φορές.
Και η δική μας πρόταση, κύριε Υπουργέ, κυρίες και κύριοι της Κυβέρνησης, είναι ότι πρέπει επιτέλους να φύγετε από την εμμονή στην επικοινωνιακή ατζέντα, είτε αυτή αφορά τις τριετίες είτε αφορά αυτά τα οποία λέτε δημοσίως, και να δείτε πραγματικά ζητήματα. Δεν υπάρχει σήμερα τίποτα πιο άδικο από το να πηγαίνει μια γυναίκα να προσληφθεί στον ιδιωτικό τομέα και η πρώτη ερώτηση η οποία να δέχεται να είναι αν σκοπεύει να μείνει έγκυος ή αν είναι παντρεμένη. Δεν υπάρχει τίποτα πιο άδικο από μια γυναίκα 35-36 ετών να ερωτάται πόσα παιδιά έχει και αν μπορεί να είναι εξίσου παραγωγική με έναν άντρα, ο οποίος στην ίδια φάση είναι πλεονέκτημα για μια επιχείρηση. Και για όλα αυτά δεν κάνουμε τίποτα γιατί δεν έχουμε τις υπηρεσίες να τα αντιμετωπίσουμε.
Είναι βαθιά άδικο μια γυναίκα για να βιώσει τη μητρότητα να πρέπει να μείνει έξω από τον χώρο εργασίας ένα και δύο και τρία και τέσσερα χρόνια γιατί δεν έχει ανθρώπους να κρατήσουν τα παιδιά, γιατί δεν υπάρχει το κοινωνικό κράτος να προστατεύσει αυτές τις οικογένειες. Και όλα αυτά αποτελούν μια δημογραφική βόμβα, την οποία η Ελλάδα σήμερα δείχνει να μην μπορεί να αντιμετωπίσει, με ανθρώπους οι οποίοι καλούνται, αντί να αξιοποιήσουν τα ψηφιακά όπλα, να δουλεύουν περισσότερο και να αμείβονται λιγότερο.
Εμείς έχουμε άλλο όραμα για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να λειτουργεί η εργασία. Και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στις πρόσφατες μελέτες στις οποίες έχει κάνει, μιλάει για καλές θέσεις εργασίας. Αυτές οι καλές θέσεις εργασίας για να γίνουν πράξη πρέπει να σέβονται τον εργαζόμενό τους, τα εργασιακά του δικαιώματα, δικαιώματα που δεν τα χάρισε ο καπιταλισμός στον εργαζόμενο, αλλά το χάρισαν οι αγώνες, για οκτώ ώρες αποδοτικής εργασίας, οκτώ ώρες ανάπαυσης και οκτώ ώρες ψυχαγωγίας. Αυτός είναι ο δρόμος πάνω στον οποίο πρέπει να πορευτούμε. Και αυτό δεν ακούγεται ούτε παλαιολιθικό, δεν ακούγεται ούτε παρακμιακό.
Το μέλλον δεν μπορεί να είναι χειρότερο από το παρελθόν. Δεν μπορεί να δουλεύουμε περισσότερο για να αμειβόμαστε λιγότερο. Δεν μπορεί να έχουμε μια πραγματικότητα στην οποία δεν σεβόμαστε τις οικογένειές μας. Δεν μπορεί στο τέλος της ημέρας να έχουμε ρυθμίσεις οι οποίες στην πραγματικότητα εντείνουν μια ζούγκλα η οποία δημιουργεί τόσα πολλά προβλήματα.
Το video της ομιλίας είναι διαθέσιμο εδώ.