Την προηγούμενη Πέμπτη το πρωί ένα τραπέζι φίλων στην Καλλιθέα συζητούσε για όσα είχαν γίνει το προηγούμενο βράδυ στη Νέα Σμύρνη. Οι μισοί προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε στους άλλους μισούς ποιος είναι ο Λεξ, τι είναι η ραπ και η χιπ χοπ, τι διαφορές έχει από όσους έπειξαν ξύλο στα MAD awards και αν η συμμετοχή 20.000 ανθρώπων, χωρίς καμία mainstream διαφήμιση, σηματοδοτεί κάτι για την πολιτική κατάσταση στη χώρα.
Όλα αυτά ακούγονταν τόσο ξένα στο πλειοψηφικό τμήμα της παρέας, που αναρωτηθήκαμε πότε ξανά υπήρξε τόσο μεγάλη απόσταση ανάμεσα στις γενιές. Γρήγορα, όμως, καταλάβαμε πως η απόσταση δεν ήταν τόσο ηλικιακή, αλλά κυρίως στον τρόπο έκφρασης.
Οι περισσότεροι επιχειρηματολογούσαν στο ότι «δεν είναι μουσική» αυτό που περιγράφαμε. Και μάλλον εκεί βρίσκεται η μεγάλη επιτυχία του Λεξ. Έχει αξιοποιήσει το ταλέντο του στην γλώσσα για να πει πράγματα που σήμερα λένε λίγοι, αδιαφορώντας για τα λούσα. Δεν φωνάζει για να τον ακούσουν, δεν παίζει ξύλο, δεν πουλάει ακριβά ρολόγια και αλυσίδες, αλλά αφήνει τους στίχους του, να μιλήσουν.
«Ζούμε τον έρωτα σε νοικιασμένα σπίτια που ‘χουν κομμένα ρεύματα κι απλήρωτα ενοίκια. Μικρά δωμάτια και όνειρα τεράστια. Μεροκάματα του τρόμου, εξώσεις πλειστηριασμοί κι η γειτόνισσα να λέει πως γίναμε γραφικοί.»
Χρόνια τώρα συζητάμε για την ακρίβεια, για τους χαμηλούς μισθούς, για τις ανισότητες, για την κοινωνία των χαμηλών προσδοκιών, που φοβάται να ονειρευτεί. Χρόνια τώρα συζητάμε για την απογοήτευση, την άρνηση, τον θυμό που νιώθει η ελληνική κοινωνία. Στις τηλεοράσεις χρησιμοποιούμε λέξεις, αναλύουμε σχέδια και στους δρόμους ή τις κομματικές συγκεντρώσεις μαζεύονται λίγοι να υπερασπιστούν τα δικαιώματα τους και τον πολιτικό στόχο τους.
Πολλοί θεωρούν ότι οι νέοι είναι απολίτικοι. Αυτό είναι λάθος, οι νέοι αμφισβητούν και είναι δυσπιστοι με όσους τους κουνάνε το δάχτυλο, παρουσιάζοντας την απόλυτη αλήθεια τους.
Η συναυλία ήταν η απόδειξη ότι υπάρχει κάτι συλλογικό, ένα κώδικας, κοινός θυμός και μια αίσθηση ότι παίζεις με σημαδεμένη τράπουλα, όπως λέει συχνά ο ίδιος ο ΛΕΞ. Όσοι ξεσηκώθηκαν χτες στον Πανιώνιο συντονίστηκαν μεταξύ τους πάνω σε μια κοινή βάση προβλημάτων που η ραπ εκφράζει καλύτερα από τους πολιτικούς.
Δεν μπορώ να κάνω τη σύγκριση με τις πρώτες συναυλίες του Μίκη μετά τη Χούντα, δεν πιστεύω πως μπορεί κάποιος να φτάσει σε τέτοιες αναλογίες. Άλλωστε η κάθε εποχή είναι διαφορετική. Και αν τότε το αίτημα για ελευθερία και δημοκρατία συνέπαιρνε τα πλήθη και αμφισβητούσε τους « έντιμους κυρ Παντελήδες» σήμερα το αίτημα για καλύτερη ζωή είναι ένα όνειρο που δεν μπορεί κανείς να μας το στερήσει.
Φτάνει με τους «ανθρώπους που περπατάνε σκυφτοί».